เรื่องราวของแม่กับลูกวันนี้เรามีมาให้อ่านเพื่อเป็นข้อคิด เตือนสติ เตือนใจทุกคนที่ยังคงมีแม่อยู่ด้วย จะได้ไม่พลาดโอกาสที่จะใช้เวลาอยู่กับท่าน ได้ดูแลท่านอย่างที่ลูกคนหนึ่งพึงจะทำได้ เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะแต่อยากให้ทุกคนได้ลองอ่านดู
ผู้คนต่างให้ความรู้สึกผูกพันกับสิ่งต่างๆที่เราได้พบเจอ ทั้งสถานที่ สิ่งของ และผู้คน โดยเฉพาะบุคคลที่เราใกล้ชิดมาตั้งแต่เกิด คนที่เราเห็นเขามาตั้งแต่จำความได้ คนที่เราเรียกว่า “แม่” และความรักของแม่ที่มีให้เราก็ยิ่งใหญ่จนหาอะไรเปรียบได้ยาก
1. คอยลำบากอุ้มท้องหนักอยู่ถึง 9 เดือน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครสักคนจะยอมเสียสละจากสาวสวย ให้กลายมาเป็นผู้หญิงท้องโต แถมยังต้องท้องลาย แต่คำว่าแม่ เสียสละได้ทุกอย่างเพื่อลูกได้เกิดมา
2 .เวลาป่วย ก็สงสารลูก จนอยากจะเป็นแทน เวลาที่ต้องเห็นลูกไม่สบายตัว เพราะอยากจะให้ลูกมีร่างกายที่แข็งแรง ไม่ต้องทรมาน กับการเจ็บป่วย ต้องคอยไปขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ปกป้องคุ้มครองให้ลูกหายดี
3. ถึงแม้ว่าลูกจะโตขึ้น มีครอบครัว หรือไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม ก็ยังคงเป็นเด็ก น้อยในสายตาของคนเป็นพ่อแม่เสมอ ที่คอยเป็นห่วงเป็นใย
4. เมื่อถึงเวลาที่ลูกต้องออกจากบ้าน พ่อแม่ก็ภาวนาขอให้ลูกเดินทางปลอดภัย เวลาที่ลูกต้องไปอยู่ไกลบ้าน ก็คอยไถ่ถามลูกตลอดเวลา ต่างคิดไปว่าลูกจะอยู่ได้ไหม จะกินอิ่มดีไหม เวลาไม่ได้ข่าวจากลูกนานๆก็คอยแต่เป็นกังวลจนนอนไม่หลับ
5. ตอนที่ลูกยังเล็ก ก็ส่งเสียเลี้ยงดู ให้เล่าเรียนสูงๆ ให้มีชีวิตที่ดีกว่าพ่อแม่ เพื่อที่ลูกจะได้มีงานดีๆทำ ไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อแม่ เหนื่อยแค่ไหนก็ทนได้ เพื่ออนาคตของลูกเพียงเท่านั้น
6. ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ข้าวของเครื่องใช้ ก็หามาให้ไม่ได้ขาด ไม่ให้น้อยหน้าใครๆ ทุกครั้งที่ต้องคอยตีสั่งสอน ในใจก็รู้สึกเจ็บ แทนลูก พรางน้ำตาไหลไปด้วย
7. ตอนหัดเดิน ก็กลัวลูกจะหกล้ม คอยปกป้องดูแลทุกอย่างตลอด เรียกได้ว่าเป็นห่วงทุกเสี้ยววินาที เมื่อเริ่มพูดได้ เรียก “พ่อแม่” ได้ แค่ได้ยินคำง่ายๆแค่นี้ คนเป็นพ่อแม่ก็สุขใจอย่างบอกไม่ถูก
8. ความจริงใจของพ่อแม่ เป็นสิ่งที่หาได้ยากจากคนอื่น เพราะไม่ว่าจะเหนื่อยยากลำบากแค่ไหน ก็ยอมได้หมดเพื่อลูก คอยตื่นแต่เช้า กินนอนทีหลัง ดูลูกได้กินอิ่มนอนหลับเสียก่อน หาเงินมาให้ลูกใช้ได้มากที่สุด
9. พอถึงเวลาที่พ่อแม่อายุมากขึ้นเจ็บไข้ ง่ายขึ้น พ่อแม่ไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย ขอเพียงแค่ได้เห็นลูกใช้ชีวิตต่อไปเองได้ ถึงแม้ว่าวันหนึ่งจะไม่มีท่านคอยดูแล แค่นี้พ่อแม่ก็สบายใจแล้ว
เมื่อถึงเวลา ในวัยที่ผ่านอะไรมามากมาย ได้เรียนรู็สิ่งต่างๆมากขึ้น เราจะเข้าใจดีกับคำที่ว่า “บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน” เราจะอยู่ที่แห่งใดบนโลกก็ได้ ขอแค่มีคนที่เรารู็สึกว่าอยู่แล้วอบอุ่น อยู่แล้วสบายใจ ไม่ว่าที่ไหนก็เป็นบ้านได้ทั้งนั้น
ตอนท่านยังมีชีวิตอยู่ จงดูแลท่านให้ดีที่สุด ในตอนที่ยังมีโอกาสได้ดูแล เพราะเมื่อท่านจากไปแล้ว ต่อให้อยากจะดูแลแค่ไหน ก็ทำไม่ได้ เพราะท่านไม่สามารถรับรู้สิ่งที่เราทำให้ได้อีกต่อไปแล้ว