เมื่อพูดถึงคำว่า “แม่” เราก็มักนึกถึง ช่วงเวลาที่แม่ได้อยู่กับลูกน้อย บางคนคิดว่า ลูกยังอยู่กับเราไปอีกนาน แต่เราลองมองย้อนนับดูดีดีว่าลูกจะอยู่กับเราไปอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี เพราะฉะนั้นช่วงเวลาที่เหลืออยู่ จงใช้เวลาให้มีค่าที่สุด เพราะหากลูกโตขึ้นไปอีก ก็อาจเป็นช่วงเวลาที่เขาจะต้องออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง
เรามีเวลาอุ้มลูกนอน 6 เดือนแรก หลังจากนั้น เค้าจะนอนได้เอง
เรามีเวลาอุ้มลูกเดินแค่ 1 ปีแรก หลังจากนั้น เค้าจะเดินได้เอง
เรามีเวลากอดลูกเล่นได้นานๆ แค่ 2 ปีแรก หลังจากนั้น เค้าจะไม่ยอมให้กอดนานๆ
เรามีเวลาพูดให้ลูกฟังตลอดแค่ 3 ปีแรก หลังจากนั้น เค้าจะไม่ฟังเราพูด
เรามีเวลาอยู่กับลูกตลอดได้แค่ 10 ปีแรก หลังจากนั้น .. เค้าจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเรา และ.. อยากอยู่กับเพื่อน.. มากกว่าเรา
เรามีเวลาดูแลลูกได้แค่ 15 ปีแรก หลังจากนั้น .. เค้าอาจไม่อยากให้เรา..ดูแลเค้าอีก และ.. อยากมี “ชีวิตของเค้าเอง”
และเวลาผ่านไปเป็นเวลา 30 ปี .. หลังลูกเกิด เรา.. อาจจะไม่ได้เจอลูกอีก เพราะ “เวลา” ของคนใดคนหนึ่ง..อาจหมดลง ฉะนั้น จงทำทุกๆ วัน ที่อยู่กับลูกให้มีค่า เพราะ.. “เวลา” นั้น .. ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และไม่อาจจะเรียกย้อนกลับคืนมาได้
อย่าคิดว่าเดี๋ยวค่อยทำ พรุ่งนี้ เดี๋ยวค่อยเล่นกับลูกพรุ่งนี้ เพราะ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด มีเวลาเล่นกับลูกบ้าง
เพราะไม่มีของเล่นชิ้นไหน ดีเท่าพ่อและแม่ เราไม่รู้เลยว่าจะมีวันพรุ่งนี้จริงๆไหม ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ใช้ช่วงเวลานี้ให้ดีที่สุด