ชีวิตของคนเราเกิดมาแล้วต้องสู้อย่ายอมให้โชคชะ ตา มากำหนดชีวิตเรา วันนี้ทีมงานมีเรื่องราวของคุณยายเดินขายไอติมกับรถเข็นเก่าๆมาเล่าให้ลูกเพจฟัง ด้วยความบังเอิญจันขับรถเล่นในวันหยุด จนกระทั่งได้ไปไหว้พระที่ วัดหลวงพ่อโสธร จ.ฉะเชิงเทรา
แต่ก่อนกลับกรุงเทพ ทีมงานกำลังเดินไปปล่อยปลาริมเเม่น้ำ เเต่สายตาเเละความรู้สึกของตัวเอง เหมือนหยุดชะงัดกับภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสงสาร ทั้งอยากช่วย ทั้งที่ไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ เป็นเพียงเเค่คนเเปลกหน้าที่กำลังจะเดินผ่านกัน เเต่จันมีคำถามอยู่เยอะมากที่อยากจะถามยายขายไอติม
ยายนางอายุ 58 ปี ถิ่นบ้านเกิดเป็นคนร้อยเอ็ด เเต่ต้องจากบ้านมาไกลเพื่อมาสู้ชีวิตยายเล่าให้จันฟังว่า “ก่อนหน้านี้ย ายจะออกมาขายกับตา (สามี) เเต่ตอนนี้ต า ป่ ว ยหลายวันแล้ว ยายเลยต้องออกมาขายคนเดียว ยายเข็นรถขายไอติมทุกวัน ขายตั้งแต่ 06.00 น. บางวันเดินขายทุกซอยถึงเที่ยงวันก็ได้แค่ 5 บาท เงินที่ได้มาก็ต้องส่งหลานชายเรียน และเป็นค่ารักษาพยาบาลให้สามี
ยายอยู่ห้องเเถวที่บริษัทเช่าให้อยู่ อยู่รวมกันกับพนักงานที่ขายไอติมที่เดินทางมาจากจ.ร้อยเอ็ด อีกประมาณ 5-6 คนยายเล่าต่ออีกว่า “บริษัทที่ให้ยายขายไอติมก็จะหักค่าห้องเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟวันละ 30 บาท ใจของยายอยากได้รับค่าจ้าง 300 บาทต่อ1วันก็พอ เเต่บริษัทไม่ขอจ่าย กลัวยายไม่ไปขายไอติม และกลัวว่ายายจะนั่งรอรับเงินค่าจ้าง 300 บาทต่อวัน” ยายทิ้งท้ายไว้ว่า ถ้ายายได้เงินผู้สูงอายุ ตอน 60 ปี จะกลับไปอยู่บ้านนอกที่จังหวัดร้อยเอ็ด
ณ.วันนั้น จันมีเงินติดตัวอยู่ 300 บาท พอดีทำได้เเค่เพียงเเค่อุดหนุนยายเเล้วเอาไอติมไปเเจกเด็กวัดที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ใจมันตกไปที่ต าตุ่มได้เเค่ยืนมองยายที่กำลังเข็นรถกลับบ้านโดยเร็วเพราะฟ้าฝนกำลังมืดครึ้ม ฝนก็กำลังจะต ก
ชีวิตที่หยุดสู้ไม่ได้เพราะต้ องหาเงินค่ารักษา สามีและยังต้ องส่งหลานเรียน ยายบ อกอีกว่าขอสู้อีก 2 ปี จะกลับบ้าน เพ ราะตอนนั้นคงไ ด้เงินผู้สูงอายุ คงพออยู่พอ กินได้ แต่ตอนนี้ต้อ งอดทนสู้ก่อน
แหล่งที่มา : teensmediagroup
