พ่อ แม่ นี่..เก่งเนาะไม่มี “ปริญญาสักใบ”แต่ส่งให้ลูกเรียนจน ” จบปริญญาได้ “พ่อ แม่ นี่ แกร่งเนาะ ” มีกันอยู่สองคน “
แต่ ” เลี้ยงลูกห้าหกคน “ จนเติบโตกว่าท่านได้พ่อ แม่ นี่ก็แปลกดี ไม่เคย..มีข้าวของดีๆ ใช้แต่มีปัญญาหาเงินมาซื้อข้าวของดีๆให้ลูกได้
ทำให้ลูกเข้ากับสังคมได้โดยไม่อายใคร พ่อ แม่ นี่ก็ตลกดีเนาะไม่เคยได้หยุดพัก แต่ก็ไม่เคยบ่นท่านยอมทน กับความเหนื่อยเพียงเพราะกลัวว่า ” เราจะไม่สบาย “ท่านคือคนที่ ” เชื่อมั่นในตัวเรา “แม้ในวันที่เรา ” หมดความเชื่อมั่น “ ในตัวเองเหนื่อยเมื่อไหร่… กลับไปหากำลังใจที่บ้านน๊ะ
คนทางนั้น ” ไม่เคยดูถูกเรา “แม้ในวันที่เรา “ดูถูกตัวเอง”พ่อแม่ ยอมทานข้าวกับเกลือได้เพื่อ ให้ลูกได้ทานกับข้าวดีๆถ้าลูกยิ้มได้ พ่อ แม่ ก็ อิ่มอย่ามองสิ่งที่ท่านทุ่มเทให้เป็น ” สิ่งเล็กน้อย “เพราะ มันอาจหมายถึง ” ทั้งหมดที่ท่านทั้งสองมี “เสื้อเก่าๆ พ่อ แม่ ใส่ได้แค่เห็นลูกมีข้าวของเครื่องใช้ไม่รู้ว่า เรานึกถึงพ่อแม่ตอนไหนบ้าง..?
แต่สำหรับท่าน คงไม่มีเวลาไหนไม่นึกถึงลูกวันไหน ” สำนึกบุญคุณ “ ได้จงรีบกลับไปดูแลท่านทั้งสองอย่าบ่นหากท่านทำอะไรไม่ถูกใจเพราะท่านต้องทนมากกว่าเราเยอะไปเถอะ… กลับไป ” กอดท่าน “ก่อนที่จะถึงวันนั้น วันที่ตัวของท่านเย็น…จนกอดไม่อุ่นอีกแล้ว…
Cr. ขอบคุณข้อคิดดีๆจาก : อักษร