คุณครูในความทรงจำของลูกศิษย์แต่ละคนอาจจะแตกต่างกัน เหมือนกับนักเรียนโรงเรียนนี้ โชคดีได้เจอครูผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้ คุณครูผู้นี้เป็นมากกว่าครู เพราะไม่ได้แค่เพียงสอนวิชาให้ความรู้ แต่ยังคอยช่วยเหลือมอบโอกาสให้อย่างไม่เคยรับผลตอบแทน
ประสบการณ์ คุ ณ ค รู เป็นได้มากกว่าการสอนหนังสือ คือต้องสอนประสบการณ์ให้เด็กๆด้วย ” วั น นั้ น เ มื่ อ ฉั น ส อ น ” ได้ถ่ายทอดเรื่องราวประสบการณ์ของครูหนุ่มรายหนึ่ง ที่ได้ไปสอนในพื้นที่ห่างไกล มีเด็กๆ ที่บ้านไม่ได้มีความพร้อม หลายคนเป็นเพียงคนเดียวของบ้านที่ได้มาเรียน ต้องใส่เสื้อที่ยังปักชื่อของคนอื่น หรือแม้กระทั่งไม่มีเงินพอจะซื้อลูกอมสักเม็ด
โดยคุณครูหนุ่ม ได้เล่าเรื่องราวในวันที่นักเรียนชั้น ป.6 จบการศึกษา ทางโรงเรียนต้องออกใบวุฒิให้เด็กๆ ซึ่งสำหรับโรงเรียนอื่นๆ แล้ว จะมีร้านถ่ายรูปเข้ามาถ่ายรูปติดบัตรให้ แต่โรงเรียนนี้ไม่ได้มีโอกาสแบบนั้น เด็กๆ ต้องหาทางเข้าเมืองไปถ่ายรูปมาให้โรงเรียนเอง แต่มีน้อยคนนักที่ทางบ้านจะมีรถส่วนตัว หรือเงินที่จะส่งให้เดินทางไปถ่ายรูปในเมือง
ซึ่งตัวของคุณครูมีรถกระบะอยู่คันหนึ่ง ไม่ได้มีเจตนาให้มันเป็นรถโรงเรียน แต่เมื่อเห็นสภาพความเป็นอยู่ที่ลำบากของนักเรียนแล้ว อะไรที่พอช่วยได้เขาก็อยากช่วย ซึ่งเขายังได้สัญญากับเด็กๆ ว่า เมื่อจบการศึกษาแล้ว จะพาไปถ่ายรูปและเที่ยวเล่นในเมือง เด็กๆ ก็ดีใจกันใหญ่ เพราะหลายคนไม่มีพ่อแม่พาไป
ด้วยความที่เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ทำให้ ป.5 และ ป.6 เรียนคละชั้นกัน ในวันที่จบการศึกษา พอเขาจะพานักเรียน ป.6 ไป เด็ก ป.5 ก็น้อยใจ จึงต้องพากันไปทั้งหมด เด็กบางคนลงทุนแคะกระปุกออมสิน เพื่อนำเงินไปซื้อขนมในร้านสะดวกซื้อ
รถของครูไม่ได้กว้างพอที่จะพาเด็กๆ ไปทั้งหมด แต่ด้วยความที่เด็กๆ อยากไปมาก ทำให้ไม่ได้คิดถึงความสบาย ยอมเบียดเสียดกันไปในรถ
การไปร้านสะดวกซื้อ คนอื่นๆ อาจมองว่าธรรมดา แต่เด็กจากชนบทมันยิ่งใหญ่มาก ครูหนุ่มเล่าว่า เขาเห็นเด็กคนหนึ่งออกจากร้านด้วยขนมชิ้นเดียว เมื่อถามว่าทำไมไม่ซื้ออย่างอื่น เด็กชายก็ตอบว่าตั้งใจมาซื้อแค่ลูกอมรสนี้ เพราะมันอร่อยมาก เคยกินครั้งเดียวตอนไปทัศนศึกษาเลยจำว่าต้องซื้ออีก
บางคนไม่มีเงินซื้อก็ไม่กล้าลงจากรถ เมื่อเห็นเขาก็ยอมเสียสละแบ่งเงินให้ แต่เด็กก็ไม่กล้ารับเพราะเกรงใจ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรครูให้ยืม แม้ว่าจนถึงวันนี้เขาจะยังไม่ได้คืนเลยก็ตาม
นอกจากนี้ เขายังบอกอีกว่า ความจริงแล้วที่เด็กชายซื้อแค่ลูกอม ไม่ใช่เพราะรสชาติมันวิเศษขนาดนั้น แต่เขาต้องใช้เงินจ่ายค่าถ่ายรูปไปแล้วจึงซื้อได้แค่ชิ้นเดียว และร้านถ่ายรูปนี้เป็นร้านประจำของโรงเรียน มาทุกครั้งเขาก็จะลดให้ทุกครั้ง วันนี้ที่เด็กชายได้กินขนมก็เพราะส่วนลดของร้านที่ให้นั่นเอง
สิ่งเล็กๆ ที่เราแบ่งปันกันในสังคม มอบโอกาสให้เด็กคนหนึ่งได้เติบโต ได้มีความทรงจำที่ดีกลับบ้านไป แม้จะเป็นสิ่งที่เราไม่ได้คาดหวัง หรือไม่ได้คิดว่ามันจะยิ่งใหญ่อะไร แต่สำหรับอีกฝ่ายแล้ว มันมีค่ายิ่งกว่าเงินทอง
ที่มา : เฟซบุ๊กเพจ วันนั้นเมื่อฉันสอน